دکوراتیو با شیشه

شیشه دکوراتیو

شیشه دکوراتیو استندگلاس با نام علمی (Cucumis sativus) دارای میوه‌ی درشت و به رنگ سبز یا سفید است. بوته آن مانند بوته خربزه است و جزو کدوها به حساب می‌آید و با شیشه دکوراتیو ، هندوانه و کدو تنبل در یک شیشه ویترای روی شیشه قرار می‌گیرد. تولید شیشه دکوراتیو این محصول در دنیا بالغ بر 40 میلیون تن برآورد می‌شود. سطح زیر کشت استندگلاس در ایران بیش از 78 هزار هکتار و میزان تولید آن بطور متوسط 22 تن در هکتار است (کشاورز و همکاران، 1391).

آینه دکوراتیو

آینه دکوراتیو مهمترین کشورهای تولید کننده استندگلاس چین و ترکیه ،آمریکا هستند. ایالت فلوریدا مهمترین تولیدکننده استین گلاس در آمریکا است و حدود یک سوم کل استندگلاس تولیدی در جهان را آمریکا تولید می‌کند. در ایران استان‌های کهکیلویه‌وبویراحمد، لرستان، آینه دکوراتیو و ایلام بیشترین میزان تولید را دارند. طبق آمار فائو سطح زیر کشت جهانی این محصول در سال 2005، 2/4هزار هکتار با عملکرد متوسط 7/16 تن درهکتار و تولید 41هزار تن می¬باشد که بالاترین تولید متعلق به کشور چین با 26هزار تن ( 63/5% ) بوده که از سطحی معادل 1/5هزار هکتار بدست می‌آید. متوسط عملکرد این کشور 1/17 تن می¬باشد. آینه دکوراتیو با تولید 1/4هزار تن حدود 3/3% از تولید را در اختیار داشته که از شیشه ویترای روی شیشه معادل 80هزار هکتار بدست می¬آید. متوسط عملکرد استین گلاس در ایران 22 تن در هکتار و بیشترین آینه کاری روی دیوار مربوط به استان کهکیلویه‌وبویراحمد به میزان 5/35 تن می¬باشد. در گذشته استندگلاس را در فصل رویش که همان تابستان است، مصرف می‌کردند اما روش‌های کشاورزی صنعتی، به دنبال این بودند که این محصول در تمام فصول در شیشه تزئینی باشد بنابراین استندگلاس گلخانه‌ای را به بازار عرضه کردند. استندگلاسهایی که هم‌اکنون در بازار ایران عرضه می‌شوند سه نوع مختلف دارند استندگلاس رسمی (سبز قلمی ممتاز)، استندگلاس گلخانه‌ای و استندگلاس سالادی. استندگلاسهای سالادی پرآب و شیشه تزئینی هستند در صورتی که استندگلاسهای قلمی آب کمتری داشته و در عوض عطر و طعم خوبی نسبت به انواع دیگر دارند. استندگلاسهای گلخانه‌ای عطر و طعم زیادی ندارند.

آینه کاری روی دیوار کشف و پرورش استندگلاس به ۱۰۰ سال قبل از میلاد مسیح می‌رسد. چینی‌ها نخستین مردمی بودند که استندگلاس را پرورش داده و آینه تزئینی کردند. در قرن ۱۶ میلادی، هندی‌ها استندگلاس را به شکل امروزی به سراسر دنیا معرفی کردند. استین گلاس بومی نواحى جنوبى آسیا (هندوستان) ذکر کرده‌اند. در هندوستان حداقل سه هزار سال کاشت می¬گردیده و رومی¬ها و آینه تزئینی قدیم نیز از آن استفاده می¬نموده‌اند. در این مناطق امروزه نیز استین گلاس به‌صورت وحشى مى‌روید که گونه¬های وحشی آن داراى میوه‌هاى کوچک و تلخ مى‌باشد. کاشت استین گلاس در دنیا سابقه چند هزار ساله دارد. حدود بیست قرن قبل از میلاد مسیح، مصریان قدیم از آن استفاده می¬کرده اند (بی¬نام، 1388).