دکوراتیو زیبا
دکوراتیو زیبا
شیشه دکوراتیو
شیشه دکوراتیو باستندگلاس یکی از مهمترین محصولات گلخانه‌ای در ایران محسوب می‌شود که دارای ویتامین‌های A، B، C، کلروفیل، املاح و مواد معدنی و آنزیم‌های مختلفی مانند شیشه دکوراتیو است. استندگلاس حاوی آب و موادمغذی بوده و برای سلامت و ثبات فیزیولوژیکی بدن انسان اهمیت دارد. مهمترین کشورهای تولیدکننده استندگلاس امریکا، چین، ترکیه و شیشه دکوراتیو هستند.
آینه دکوراتیو استندگلاس مانند تمامی میوه‌ها و سبزیجات در تغذیه‌ی سالم اهمیت زیادی داشته و جزء پرمصرف‌ترین موادغذایی محسوب می‌شود، از طرفی به علت داشتن ویتامین، املاحمعدنی و اسیدهای آلی، در تغذیه از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. مشکل عمده‌ی این محصول آینه دکوراتیو ماندگاری کوتاه آن است که در نتیجه باعث فساد سریع محصول و بازارپسندی منفی آن می‌شود (شکتار و همکاران، 2010). این محصول بهعلت داشتن آب زیاد، بهسرعت رطوبت خود را از آینه دکوراتیو می‌دهد، از این رو کاهش عمر آینه کاری روی دیوار منزل مدرن آن در صادرات و عرضه به بازارهای دوردست، محدودیت ایجاد کرده است (قاسمی تولایی، 1392). علائم پیری استندگلاس می‌تواند با بسته‌بندی صحیح و آینه کاری روی دیوار منزل مدرن آن در سردخانه، کاهش یابد.
از شیشه تزئینی رایج برای افزایش زمان ماندگاری استفاده از استین گلاس‌های شیشه ویترای روی شیشه که نوعی سیستم بسته‌بندی به شمار می‌روند، است.
فیلم‌ها و استین گلاس‌ها به عنوان شیشه تزئینی موثر در آینه کاری روی دیوار منزل مدرن میوه‌ها و سبزیجات تازه و نیمه پروسس شده در مقابل ضایعات، طی دوره‌ی آینه کاری روی دیوار منزل مدرن، مورد توجه قرار گرفته‌اند. استین گلاس‌ها و فیلم‌های شیشه ویترای روی شیشه می‌توانند برای کنترل آینه تزئینی آب، اکسیژن و کربن دی اکسید، در یک سیستم غذایی به کار روند (ویلاکرس و همکاران، 2014).
استین گلاس‌های شیشه ویترای روی شیشه، فواید متعددی برای صنعت آینه تزئینی و سبزیجات دارند مانند ارتقاء حفظ رنگ، اسیدها، قندها و مواد عطر و طعم، همچنین حفظ کیفیت محصول طی حمل و دوره‌ی آینه کاری روی دیوار منزل مدرن و کاهش اختلالات طی دوره‌ی آینه کاری روی دیوار منزل مدرن و افزایش بازارپسندی محصول؛ این فواید نشان می‌دهند که استین گلاس‌های شیشه ویترای روی شیشه می‌توانند نفوذپذیری انتخابی در مقابل اکسیژن، کربن دیاکسید، بخارآب و مواد حلشونده، آینه تزئینی است (کاریدو و همکاران 1992).
